Duizend excuses, een handdoek en doorgaan

Het moment als startende ondernemer kan ik me nog goed herinneren. Een spannend gevoel. Vol vertrouwen ging ik van start. De dingen die de concurrentie in mijn ogen fout deed zou ik vast en zeker wél goed doen. En toch komt er natuurlijk die eerste misser.

Als tiener leerde ik om daar niet bang voor te zijn. Vol goede moed begon ik mijn bijbaantje als ober in Le Grand Café in Arnhem. Nog nooit had ik met een dienblad gelopen en dat was te merken. Na een uur ging het eerste drankje vol over één van de gasten. Duizend excuses en een handdoek verder liep ik naar mijn baas in afwachting van de uitbrander die zou komen. In plaats daarvan verscheen een lach op zijn gezicht. Hij vertelde me dat het die avond nog wel een keer zou gebeuren en daarna hoogstwaarschijnlijk niet meer. In complete verwarring over zijn ontspannen houding ging ik weer aan de slag. Wenste hij me na deze genante vertoning werkelijk nog zo’n moment toe? Helaas kreeg hij gelijk, want nog dezelfde avond ging het weer mis. Maar daarna inderdaad niet meer.

Pas later begreep ik de kracht van zijn reactie. Hij had allang gezien dat ik echt mijn best deed. Door me vertrouwen te geven was ik niet meer bang om het verkeerd te doen. En hij motiveerde me om door te blijven gaan met proberen. 

Als ondernemer heb je vaak een lange adem nodig. Voordat iets succesvol wordt is het vaak eerst al honderden keren misgegaan. De volhouders blijven het telkens weer opnieuw proberen. Ook als de situatie uitzichtloos lijkt. Zoals bij een collega-ondernemer, die me vertelde over het bijna faillissement van zijn familiebedrijf. Zijn markt was ingestort en er leek geen uitweg meer. Door het bedrijf radicaal om te vormen is het nu één van de snelstgroeiende bedrijven uit de branche. Zijn opa had hem als kind een gedicht voorgelezen met de volgende zin: “Moedelozen gaan ten onder door hun twijfel, door hun vrees. Vechters winnen, door een wonder, telkens weer de zwaarste race.” Dat moment met zijn opa had hem de kracht gegeven om vol te houden.

Richting het einde van deze column besef ik dat het bijna tijd is om het stokje over te dragen aan de nieuwe Sprout Challenger. Zo snel kan een jaar dus voorbij gaan. Geen moment saai. Naast alle publiciteit en nieuwe kansen voor Ecofont heb ik er persoonlijk van genoten om zoveel prachtige mensen te mogen ontmoeten. En van mijn eerste ervaringen als columnist. Ik wens de nieuwe Challenger doorzettingsvermogen en heel veel succes toe! 

Sprout Magazine, Alexander Kraaij